U starej wierzby

Było tak: luty, ale wolna niedziela, bardzo szaro i pochmurno, ale nie bardzo chłodno, czyli… rower z kąta czas wywlec. Ruszyliśmy z Kubą zdobywać dziki zachód. Tak z grubsza, w kierunku Miękini. W planach mieliśmy sentymentalną wycieczkę za Wróblowice, do lasu w okolicy Błoni. Las od naszej ostatniej bytności trochę się postarzał - wióry lecą bardziej niż w Mokrzańskim.

Tymczasem jednak, w nietkniętych piłą ostępach znaleźliśmy fajne dziurawe drzewo.


Salamandra w starej wierzbie © salamandra

Całkiem klasyczna miała być ta nasza wycieczka. Jak zwykle – do lasu. Ale nasze kolarstwo? Oooo, co to, to nie. Nie, nie, nie... Jeśli to prawda, że „kolarstwo przełajowe obfituje w liczne przeszkody, które zmuszają zawodnika do schodzenia z roweru i przenoszenia go”, to dziś właśnie tak było. Wprawdzie z rowerami na plecach nie biegaliśmy, ale co chwilę hyc w błoto, to i owszem. Cośmy tego błota zasmakowali, to nasze. Ale, w końcu… luty :D

Jakoś doczłapaliśmy do tego lasu. Z sentymentów zaś, niewiele zostało. To znaczy Kuba orientował się zupełnie nieźle. Ja, to pożal się Boże. Za wiele nie pamiętałam. Może dlatego tak fajnie się odkrywało nowe – stare ścieżki. No i jeziorko. Całkiem niespodziewanie wyłoniło się spomiędzy drzew. Zupełnie o nim zapomnieliśmy. Pokryte zielonym lodem, takie kocie oczko.


Jeziorko w lesie koło Mrozowa © salamandra

Ha! Kotki też były. Przy okazji, wytropiliśmy pierwsze oznaki wiosny. Bazie :)


Bazie w lesie koło Mrozowa © salamandra