Single w lesie Pilczyckim; z Violą

Całkiem nieoczekiwany ten wymyk z Violą :)
Po drodze obserwacje ornitologiczne. Kątem oka na "działce koło stadionu" przyuważyłam kilka gniazd. Łabędzie, łyski wysiadują. Całkiem kompletny ekosystem się klaruje w tej drzewiej solorzowej dziurze... Woda jest, szuwary są, płazy ze Ślęzy przywędrowały, za płotem bezpiecznie. Będę sobie popatrywać na te strzeżone gniazda i kibicować... pisklakom :D


Łabędź koło stadionu © salamandra

Single w lesie Pilczyckim jak zwykle fajne. Mały las, kilka ścieżek, wiosna wkoło i fiołki. Wiadomo, z Violą fiołki być muszą ;)


Fiołki nad Ślęzą © salamandra

RJnO

Otwarte Mistrzostwa Wrocławia. Zawody na orientację, w dodatku rowerem - super zabawa!
Las, słońce, rower i... deja vu. To coś, jak dawno zapomniana gra. Piękne wspomnienie z dzieciństwa.

Nasza drużyna przed startem.

Drużyna LO6 © salamandra

Fajne te zawody. Przy bardziej lub mniej widocznych ścieżkach, były rozmieszczone lampiony w punktach kontrolnych. Na podstawie mapy należało odszukać te lampiony i podłączyć do puszki specjalny czip, z którym pokonywało się całą trasę. Wtedy system rejestrował kolejny etap.

Przy tej okazji odkryłam jeszcze jeden paśnik w lesie Mokrzańskim.

Paśnik na OMW © salamandra

O swoim wyniku nie wspomnę, skoro jeszcze miałam czas na robienie zdjęć :D Nie o to chodziło. Po prawdzie, to... zgubiła mnie znajomość lasu. Na Wiśniowej Górze były trzy punkty. Jeden, to zauważyłam, że nie mój, ale drugi też mój nie był. Nie przyjrzałam się dokładnie oznaczeniom i popełniłam klasyczny błąd. Łatwo sobie wyobrazić moje, delikatnie powiedziane, wkurzenie, co to okazało się dopiero na mecie. Nieważne. Naprawdę świetnie się bawiłam i nareszcie oderwałam myśli od tego, co nie pozwalało mi pisać przez ostatni miesiąc. Co gorsza także spać i normalnie pracować. Mimo porażki i frycowego, przez skórę czuję, że to coś dla mnie i zamierzam to powtórzyć. Najważniejsze jednak, że moi chłopcy zajęli świetne miejsca i moje dziewczyny też zrobiły wszystko, jak trzeba. Cieszę się, że zawody i zabawa im się spodobały, tak jak mnie.

Powrót do domu uświetnił tort urodzinowy Tomka, upieczony przez najdoskonalszego cukiernika, czyli... Tomka we własnej osobie :D

Tort urodzinowy © salamandra

Czekoladowy tort był pyszny! Tego dnia, to było najprawdziwsze Mistrzostwo Wrocławia :)

dzień przed startem

Myślałam, że znam ten las... Jednak jeszcze wiele ścieżek przede mną. Dzisiaj trafiłam w kilka nowych miejsc. Na przykład, do tego paśnika:

Paśnik w Lesie Mokrzańskim © salamandra

Kasia i Kuba już są :)

Wschód słońca z kładki nad Legnicką.

Jak w tytule - równonoc i pierwszy wiosenny wschód słońca. Obmyśliłam sobie, żeby sprawdzić, jak będzie wyglądał z kładki nad Legnicką. Miałam nadzieję, na wieżę kościoła Św. Elżbiety na tle pomarańczowo - różowego nieba. To trzeba być stukniętym...

Miasto budzi się...

Wschód słońca we Wrocławiu © salamandra


Widok w stronę kościoła Św. Elżbiety © salamandra

Niezupełnie było tak, jak się spodziewałam. W tej rozgrywce 1 : 0 dla Mostu Milenijnego. Kolory, kolorami... Miasto o świcie jeszcze ciche, ulice puste, jazda - sama przyjemność.
W drodze powrotnej, na wysokości zajezdni przy Legnickiej, napatoczył się ciekawy transport. Można powiedzieć - ostatni zjazd.

Transport wagonu tramwajowego © salamandra

Na Pilczycach spotkałam głodnego wiedzy Tomka. Jechał na PWr, a mnie namawiał na rajd do lasu. Nie posłuchałam i... żałowałam. Wróciłam do domu za wcześnie, ale akurat, żeby zebrać burę za poranne hałasy :(
Nie wydaje mi się, żebym była specjalnie głośno. Ktoś chyba szukał wymówki i na mnie odreagował nieuniknione spóźnienie do pracy.

Ostatnie przebiśniegi.

Wiosna klimatyczna i astronomiczna, wyjątkowo wzięły się za ręce. Wzięłam się i ja z moim rumakiem. Poranne kręcenie tylko zaostrzyło apetyt. Niewymyślnie - kierunek  południowy zachód. Dolina Bystrzycy.

A tam... jeszcze są!

Na dywanie z przebiśniegów © salamandra

Natrafiłam na fajny singielek - jeszcze wśród przebiśniegów.

Kwietny singielek © salamandra

Las zaczarowany.

Ostatnie przebiśniegi © salamandra

Królestwo bajki. Trudno je zostawić. Mam świadomość, że takie obrazki - dopiero za rok. Ale właśnie za te obrazki - uwielbiam wiosenne łęgi i biało - zieloną ciszę.

Między Gałowem, a Samotworem las się zmienia. Zakwitły zawilce.

Zawilce w lesie © salamandra

do rodziców

„Kawał drogi” czyli zaległości ciąg dalszy albo słoneczny nieśpieszny poniedziałek

Mrozów - Wojnowice - Prężyce (zalew) - Wilkszyn

Słoneczny, nieśpieszny poniedziałek.

Na początek, jak zwykle - las Mokrzański.

Las Mokrzański I © salamandra

Zielone - tylko mchy, za to czerwone - tramwaje :D

Tramwaje na pniu © salamandra

Rozkoszuję się słonkiem, gapię tu i tam. Ani się obejrzałam - już Wojnowice.

Pałac na wodzie w Wojnowicach © salamandra.

Ciepełko, cicho, pusto, tylko pewien pieszczoch zaprasza mnie do zabawy.

Król dżungli © salamandra

Fajny tygrys. Trochę trudno się z nim rozstać...

Ruszam w poszukiwaniu nowych ścieżek, przez Wilkostów, potem Czermną, docieram do Prężyc. Szkoda nie wykorzystać okazji, tym bardziej, że dość dawno tu nie byłam - jadę nad "zalew".
Po drodze, hmm... pewne starorzecze i niezłe ślady nocnego żerowania bobrów.

Zgryzy bobrowe © salamandra

Jest też trochę nowych kolorów. Nieśmiało zakwitają miodunki.

Miodunka ćma © salamandra

I pierwsze zawilce.

Zawilce w lesie © salamandra

A także złocie.

Złoć w lesie © salamandra

Tylko trochę wiosny, a tak wiele kolorów. Tylko trochę słońca, a tak wiele ciepła. Tylko trochę roweru, a tak wiele radości.
Uśmiecham się, kiedy dojeżdżam nad zalew. Po drugiej stronie, w pełni słońca, kościół w Urazie. Jak zwykle. Lubię to miejsce i panoramę.

Zalew w Urazie © salamandra

Zupełnie nie chce mi się wracać. Ociągam się, ale obowiązki wzywają.

Po drodze mijam piękne bazie. Kotki, szare jak ten tygrys w Wojnowicach. Kotki i kotki. Szary kotek i szare kotki - tylko te nie szczerzą kłów. Nie mogę się oprzeć i znowu wyjmuję aparat.

Bazie na polu © salamandra

Potem, już szybko docieram do Mokrzańskiego. Jeszcze tylko Lisie Jamy. Dla mnie - zawsze magiczne.

Las Mokrzański II © salamandra

Teraz - to już naprawdę do domu.

Aha, jeszcze kościół w Wilkszynie.
Tyle razy koło niego przejeżdżam. Jakoś nigdy nie doczekał się foty. Więc dziś - dwie.

Kościół w Wilkszynie I © salamandra


Kościół w Wilkszynie II © salamandra

Górka Mrozowska

Na tę wycieczkę, to akurat tak się zbierałam, jak do dzisiejszego wpisu. Trochę przeterminowany... no dobra, tak trochę bardziej niż trochę. J'm so sorry. Kuba ruszył wcześniej. Po kilku telefonach, wygramoliłam się i ja. Dobrze, że z okazji Dzisiejszego Dnia, miał coś niecoś cierpliwości do guzdrały. Spotkaliśmy się w Mokrzańskim. W sumie, to oboje nie bardzo byliśmy zdecydowani, co do kierunku, ale tak jakoś wyszło, że ruszyliśmy tam, gdzie jesienią nam nie wyszło. Wtedy na przeszkodzie stanęło lokalne podtopienie.
Dzisiaj rowy wyczyszczone, ale na łąkach pod Łąkoszycami, siano chyba to samo ;)


Tak więc, górkę Mrozowską udało się odszukać. Nie wiem, kto tam zaznaczył na mapie jakiś użytek ekologiczny. W każdym razie deczko wybujałą wyobraźnię ony kartograf mieć musiał. Górka - stara piaskownia, ale użytku ekologicznego, to chyba nikt tam nie widział. Jednak udało się zboczyć w niezłe ostępy i dzikiem czuć było na centymetry :D
W pobliżu trochę inny niż zazwyczaj widok w kierunku Mrozowa.

Panorama Mrozowa I © salamandra

Pałacyk i wieża kościoła, jak na dłoni. No, prawie.

Panorama Mrozowa II © salamandra

Z nowych miejsc, przynajmniej dla mnie nowych, odwiedziliśmy jeszcze Białków.
Kościół w Białkowie © salamandra

Ponad płotem, fotnęłam jeszcze pałac.
Pałac w Białkowie © salamandra

W drodze powrotnej, akurat podziwialiśmy łąki i zachód z jakiejś zapomnianej ambony, gdy przypomniał sobie o nas Tomek. Miła wiadomość - Kwiato wygrał Strade Bianche! Zuch :D

I tak, z wilczym apetytem na wieczorną kolarską ucztę z odtworzenia, dotarliśmy do przebiśniegów.

Przebiśniegi © salamandra

Trochę rozczulania w tym momencie. Te przebiśniegi, to na cmentarzu. Jeśli można tak powiedzieć, to właściwie w ruinach cmentarza.
W lesie koło Białkowa, przeraźliwie nadgryziony zębem czasu i z pewnością nie tylko przez czas, zniszczony stary cmentarz.


Tylko nieliczne nagrobki przetrwały, na niektórych, udaje się jeszcze odczytać napisy.


Jestem zdania, że jakiekolwiek nie byłyby losy przechodzących z rąk do rąk ziem, nekropolie powinny zostać nienaruszone.
Każdy cmentarz, to tak wiele ludzkich historii, może tak wiele ludzkiego nieszczęścia. Takie miejsca zasługują na szacunek, a ludzie na pamięć. Pamięć wpisaną w kamienne bloki, nawet wtedy, gdy nikt już o nich nie pamięta.

Wracamy. Tymczasem ścielą się mgły.

Zachód słońca ponad lasem Mrozowskim © salamandra

blisko

Trochę się pokręciłam tu i tam po okolicy. Przed pracą, więc powinnam dodać: co chwilę spoglądając na zegarek. Blisko, krótko, ale trochę się porozglądałam.

Wiewiórki, jeszcze w szarym, zimowym futerku. Za to z energią iście wiosenną :)


Wiewiórka w Parku Zachodnim © salamandra

Coraz więcej wokół kolorów. Królują krokusy. Żółte i fioletowe.


Krokusy w Parku Zachodnim I © salamandra


Krokusy w Parku Zachodnim II © salamandra

Jeszcze maleńkie, ale są też stokrotki. Przyroda szybko się budzi.


Stokrotka w parku © salamandra

Łabędzie wiją gniazda. Wiosna! Naprawdę już jest :)


Łabędzie nad Ślęzą © salamandra